Eenzaamheid, verlaten, isolement
Zowat tachtig procent van de hooggevoelige mensen kennen die gevoelens van eenzaamheid.
Geschreven oktober 2007; laatste bewerking april 2024
Dit begon al in de periode dat ze kind waren.
Ze hadden het idee in een verkeerd gezin terecht gekomen te zijn.
Een soort geadopteerd gevoel, "ik hoor hier niet". Ze waren "anders"
dan de rest van het gezin of de familie. Ze werden niet begrepen. Vaak kregen ze te horen: "Stel je niet zo aan" en "anderen hebben er toch ook geen last van?".
Zo gaat het verhaal van het lelijke eendje. Hij werd niet in de familie opgenomen omdat het anders was dan de rest (een jonge zwaan).
Het grote verdriet van dat eendje was dat zijn eigen moeder niet van hem hield. Hij voldeed immers niet aan de verwachtingspatronen hij was een zwaan, geen eend. Hij moest daarom zijn
eendenfamilie verlaten en eenzaam droop hij af. Zijn zoektocht was niet voor niets. Hij werd herkend door moeder zwaan. Hij werd in de familie
opgenomen en gelukkig zwom hij mee in de prachtige zwanenfamilie.
Eigenlijk is dit ook mijn verhaal en mogelijk ook het jouwe. Als kind voelde ik me heel eenzaam en ook
binnen mijn huwelijk kwamen die gevoelens sterk naar boven. Ik ben een tiental jaren geleden op zoek gegaan. Ik voelde me ingesloten en opgesloten in mijzelf.
Mijn zoektocht leidde me eerst langs heel wat therapeuten, workshops opleidingen en uiteindelijk naar Noord-Holland, mijn biologische familie achterlatend.
Inmiddels heb ik mijzelf en mijn passie gevonden. Daarbij heb ik zoveel prachtige mensen ontmoet, voor mij zijn we een grote familie van Licht en liefde.
Maar hoe zit het dan met die eenzaamheid? Ik heb gemerkt dat door een verbinding met mijzelf aan te gaan,
een huwelijk met mijzelf, er altijd iemand bij me is die me begrijpt. Eenzaamheid komt voort uit niet begrepen worden, maar als je jezelf begrijpt ben je niet eenzaam,
ook al ben je alleen. Eenzame gevoelens waarschuwen mij nu. Want als ik de verbinding kwijt ben en dat gebeurt wel eens, dan weet ik dat ik weer naar binnen (art. 116) moet
gaan om te voelen wat er gaande is.
Waarom raakte ik die verbinding dan kwijt? Omdat ik mij heel sterk aanpaste. Ik durfde niet mijzelf te zijn en ging uit
angst voor afwijzing (art. 55) dingen doen die niet bij mij pasten. Ik zat daarna met een rotgevoel omdat ik voor de zoveelste keer mijzelf in de steek gelaten had.
Pas jij je ook zo ongelofelijk aan? Ga je ook uit beleefdheid naar een verjaardag terwijl je liever op de bank
een mooi boek zou willen lezen? Sommigen mensen zeggen dan, ja maar het is mijn ouder/kind/zus en dat kan ik toch niet maken! Een ander sterk voorbeeld is het
zappen van de huisgenoten. Als er iets voorbij komt wat de werkelijke interesse heeft is het met dezelfde vaart weer weg. Of ga je naar een buurtfeest, een voetbalwedstrijd
of een voorstelling en vind je er diep in je hart niets aan? Zo zou ik de brief vol kunnen schrijven met voorbeelden, maar je weet er vast zelf wel een aanvulling op te geven.
Het aanpassen heeft gevolgen! De trilling die ieder mens heeft, is van een bepaalde kwaliteit (spirituele ontwikkeling art. 72).
Zo zijn er hoge trillingen die blij maken, vreugde geven en
een goed gevoel. Door in deze hogere trillingen te komen en te blijven, voelen mensen zich goed, lekker in hun vel. We noemen dit positieve energie. Als iemand zich aanpast,
vaak uit angst om buiten de boot te vallen (zoals ik deed), dan zijn de blijmakende trillingen er niet. Er is geen vreugde en laat staan een goed gevoel. In deze situatie
trekt men zich als het ware terug, ze voelen zich ongemakkelijk en zitten op den duur niet goed in hun vel.
Wat beter is, het volgen van dat blije gevoel! Als iets niet blij maakt, wil dat zeggen dat er lage trillingen opgeroepen worden.
Dat is nu net niet de bedoeling. Mijn advies is; volg de positieve energie! Ook al val je daardoor uit de boot. Want uit welke boot val je dan?
LEES OOK: *Is het wel allemaal zo leuk op Moederdag? (art. 19)
*Hoe kan een gevoelige persoon de druk van de feestdagen weerstaan? (art. 143)
|
